Review: Daemon X Machine: Titanic Scion
In dit artikel:
Dorian de la Fosse speelde Daemon X Machina: Titanic Scion op Xbox Series X en schrijft een kritisch maar getemperd oordeel over deze nieuwe titel in de mech-franchise (recensie gepubliceerd 17 december 2025). De game opent met een grote info-dump: je ontwaakt als een “Outer” in een reageerbuis, wordt bevrijd door je bondgenoot Nerve en krijgt meteen het stempel verrader. Die openingsescène fungeert als tutorial; je pakt een van drie Arsenals (nu mech suits van menselijk formaat) en leert de basisbesturing tijdens gevechten.
Verhaal en personages blijven echter problematisch. Hoewel Titanic Scion het plot beter spreidt over verhaalmissies dan het origineel — waar veel onthullingen pas aan het einde kwamen — blijft de narratieve uitwerking oppervlakkig. Zijmissies zijn vooral gereedschap om wapensystemen te testen en geven weinig achtergrondinformatie over belangrijke figuren. Relaties, zoals die tussen jouw personage en Nerve, voelen niet geloofwaardig ingevuld; antagonisten zoals Ash krijgen weinig motivatie mee. Kortom: het verhaal verklaart genoeg om de oorlog tussen Outers en mensen te schetsen, maar biedt weinig emotionele of dramatische diepgang.
Op technisch en designvlak kent de game gemengde resultaten. Titanic Scion speelt zich in een eigen universum en verschuift van reusachtige mechs naar kleinere pakjes, wat soms voor vreemde proporties zorgt. Veel ontwerpen lijken geleend uit het vorige deel, maar blijven visueel aantrekkelijk. De grootste teleurstelling is de open wereld: vrij te verkennen, maar leeg en weinig uitnodigend, met een checklist-achtige kaartopbouw die aan oudere open-worldpatronen doet denken. Ook de graphics scoren niet hoog; matige visuals ontmoedigen exploratie en maken dat de speler vooral op missies focust.
De sterke punten liggen vooral bij audio en gameplay. De soundtrack wordt geroemd als van hoge kwaliteit en draagt sterk bij aan de ervaring. De kern van de game — de gevechten — werkt uitstekend: pakonderdelen beïnvloeden snelheid en duurzaamheid, en je kunt vier wapens inzetten en snel wisselen. Die keuzes maken variabele speelstijlen mogelijk (zwaard/shield, speer/granaatwerper, enz.). Na een inleidende eerste helft stijgt de moeilijkheid en komt er meer tactiek kijken bij gevechten, wat voldoening geeft wanneer je opponenten tactisch uitschakelt.
Eindoordeel in de recensie: Titanic Scion is geen perfect vervolg en faalt in verhaalopbouw, open-wereldinvulling en grafische finesse, maar levert daardoor niet per se teleurstellende gameplay. Voor spelers die vooral komen voor gelikte mech-gevechten en customization is er veel plezier te halen; wie een rijk, personagegedreven verhaal verwacht, zal minder snel tevreden zijn.