Review: DOOM: The Dark Ages

In dit artikel:

DOOM: The Dark Ages, een prequel op DOOM Eternal, brengt de iconische schietfranchise van Bethesda en id Software terug in een middeleeuwse setting vol gotische kastelen, demonische wezens en donkere luchten. In plaats van futuristische wapens en snelle gevechten draait het hier om een zwaardere, meer doordachte combatstijl waarbij de Doom Slayer fungeert als een demonische ridder met een enorme slaghamer en nieuwe middeleeuwse wapens zoals een kruisboog en een steampunkachtige Super Shotgun. Hoewel het tempo lager ligt en de mobiliteit beperkt is vergeleken met Eternal, zorgt dit voor een unieke mix van positionering en timing.

Visueel steekt de game er met kop en schouders bovenuit door indrukwekkende art direction: kolossale gotische bouwwerken, demonen gehuld in beenderen en een dreigende atmosfeer trekken de speler diep in deze dystopische middeleeuwse wereld. De gameplay is lineair en minder open dan zijn voorganger, met minder focus op verkenning en upgrades, wat sommige fans van de sandbox-aanpak mogelijk minder zal aanspreken. Het verhaal blijft typisch DOOM: een mix van mythes, wraak en chaos zonder veel nadruk op karakterontwikkeling.

Een opvallende vernieuwing is de mechanische, vuurspuwende draak waar je over slagvelden rijdt, wat zorgt voor memorabele, bombastische momenten die goed passen bij de 'metal opera'-sfeer van het spel. De soundtrack versterkt dit gevoel met een combinatie van zware gitaren, barokke koren en diepe percussie, wat samen een epische en duistere ervaring creëert. DOOM: The Dark Ages biedt daarmee een verfrissende draai aan de serie door de klassieke chaos onder te dompelen in een gotisch middeleeuws universum met nieuwe tactische uitdagingen.