Review: Echoes of the End

In dit artikel:

Casper Egas (recensie, 13 sep 2025) bekeek Echoes of the End, een third‑person actie‑avontuur exclusief voor Xbox Series S/X en het debuut van de IJslandse studio Myrkur Games. Het spel zet sterk in op sfeer en puzzels, en toont de grafische kracht van Unreal Engine 5, maar valt op enkele belangrijke punten terug.

Waar en wie: je speelt als Ryn, een Vestige (een magiër die oude, gevaarlijke krachten beheerst). Na de dood van haar vader en de terugkeer van haar halfbroer moet ze een dreigende invasie van de Reigendals afslaan — een land dat zelf een zeer krachtige vestige (Zara) bezit. Je trekt bijna het hele spel samen op met een begeleider (eerst broer Cor, later een oudere man, Abram), maar die metgezel is nooit speelbaar in coöperatieve modus.

Visueel en auditief: de wereld is op het eerste gezicht indrukwekkend — wijdse gletsjers, ijsvlakten, bossen en vulkanen met fraaie belichting en sterke licht‑schaduwcontrasten. Voor een nieuw team is dat opvallend ambitieus. Kijken we echter kritischer, dan zijn er zwaktes: lage detailgradaties, repetitieve asset‑bouw, onzichtbare muren en een leeg aanvoelende omgeving. Muziek scoort goed, maar geluidseffecten (zoals watergeluiden) voelen karig, waardoor de wereld minder levend overkomt.

Gameplay: Echoes combineert hack‑n‑slashgevechten met puzzels en behendigheidssecties. Het vechtsysteem werkt degelijk: combinaties, blokkeren en ontwijken belonen vaardigheid; magie laat tegenstanders op afstand manipuleren en levert memorabele finishers op. Bazen zijn uitdagend, maar gevechten kunnen repetitief aanvoelen doordat vijanden vaak inzelfde soort arena’s verschijnen. De puzzels vormen de sterkste troef: ze vragen observatie en omgevingsanalyse en doen denken aan elementen uit Tomb Raider en Resident Evil. De moeilijkheidsgraad is meestal goed afgewogen, en een optionele hintfunctie voorkomt vastlopen. Tegelijk zijn sommige puzzels te “gamey” en kunstmatig gekoppeld aan nieuwe krachten — een mechaniek die het gevoel van echte logica vermindert.

Verhaal en personages: het plot is functioneel maar voorspelbaar; Ryn wordt door de recensent als afstandelijk en onsympathiek ervaren, wat de betrokkenheid ondermijnt. Het constante samenspelen met een NPC voelt narratief handig maar speltechnisch als een gemiste kans omdat lokale of online coöp niet wordt aangeboden — een optie die het spel aantrekkelijker had gemaakt.

Conclusie: Echoes of the End is een veelbelovende eerste titel van een IJslandse studio: visueel indrukwekkend en met sterke puzzels, maar geremd door oppervlakkige omgevingsdetails, zwakke SFX, herhalende gevechten en een protagonist die niet bij iedereen in de smaak valt. Voor spelers die van puzzelgedreven actie‑avonturen houden en de Xbox‑exclusiviteit kunnen waarderen, biedt het ongeveer 16 uur aan vermaak, met voldoende hoogtepunten om nieuwsgierig te maken naar toekomstige projecten van Myrkur Games.