[REVIEW] Hotel Barcelona
In dit artikel:
Wanneer twee cultfiguren uit de gamesector — Hidetaka “Swery” Suehiro en Goichi “Suda51” Suda — samenwerken, verwacht je iets bijzonders. Hotel Barcelona levert zo’n opvallende samenwerking op, maar het resultaat is een mengeling van charme en frustratie. De game speelt zich af rond de grens van West Virginia en Pennsylvania; jij bestuurt Justine, een federal marshal met een mysterieuze connectie naar een moord op haar vader. Na een ongeval beland je in een hotel waar een reeks surrealistische gebeurtenissen plaatsvinden en een sadistische stem, Dr. Carnival, in je hoofd meebuigt aan het verhaal.
Gameplay is een sidescrolling hack‑and‑slash met een sterke nadruk op timing. In levels wissel je tussen verkennende kamers en bloedige gevechten; elk bezochte ruimte levert kleinschalige upgrades op, de voltooide run geeft grotere beloningen. Levels hebben een strikte tijdslimiet, waardoor je telkens moet afwegen hoeveel kamers je doorzoekt versus snelheid. Bij het betreden van de speelvelden transformeert Justine soms in haar woeste alter-ego Bernstein: kleren scheuren, dolken en revolver gaan los, en het geweld krijgt nadruk.
De game laat je vrij zoeken naar mechanieken — er is geen tutorial en je moet veel zelf uitvogelen. Standaardaanval, sterke aanval en een ultieme beweging (alleen beschikbaar als je bloedmeter vol is) vormen de basis, aangevuld met ontwijken, parry’s en zelfs een dubbele sprong. Vanwege het ontbreken van uitleg ontdekte de auteur sommige moves pas na uren spelen, wat de leercurve steiler maakt.
Progressie en hulpmiddelen zijn aanwezig, maar niet altijd overtuigend uitgewerkt. In je hotel wonen personages die permanente upgrades en services aanbieden: Tim (een monster in de kast) verkoopt skills met verzamelde spullen; een ranger verkoopt wapens; een balie-medewerkster biedt zelfs vrijwillige “downgrades” voor spelers die het extra moeilijk willen maken. Deze systemen ondersteunen langere runs, maar veel van de extra aanvallen en upgrades voegen weinig wezenlijks toe; veel spelers zullen uiteindelijk op eenvoudige knoppenroutines terugvallen.
Belangrijke minpunten zitten in de aansturing en technische fijnslijperij. Er is merkbare input‑lag bij aanvallen en hitboxen ogen slordig, waardoor timing moeilijk te beheersen is en gevechten soms onnauwkeurig aanvoelen. Grafisch oogt de rest van het spel rommelig; achtergronden lopen soms visueel door in de speelbare lagen, waardoor vijanden en terrein minder duidelijk uit elkaar vallen. De eindbazen daarentegen zijn visueel en mechanisch sterker uitgewerkt en vormen hoogtepuntmomenten.
De sterke kanten: de gevechten kunnen verslavend goed voelen wanneer alles wél aansluit — vooral de grote, schermvullende bosses bieden spannende confrontaties en wisselende paden in levels voorkomen eentonigheid. De sound‑design en soundtrack doen het erg goed; muziek ondersteunt tempo en spanning en tilt bossfights op. De gesproken stemmen passen grotendeels bij hun rollen, met een enkele misser in de casting van de ranger.
Eindoordeel: Hotel Barcelona is een gedreven en soms briljante slasher met een eigenzinnige sfeer en solide boss encounters, maar het wordt geremd door technische tekortkomingen en een gebrek aan verfijnde gameplayfeedback. Fans van Swery en Suda51 zullen genoeg interessante ideeën herkennen, maar wie precisie en polijsting verwacht, kan beter wachten op een prijsverlaging of patch.