[REVIEW] Monster Hunter Stories Collection - oud maar niet versleten

In dit artikel:

Ik worstelde altijd met de hoofdgames van Monster Hunter: fraai gemaakt, maar te hard, te complex en daardoor vaak frustrerend. Toen Capcom eerder het rustigere, kindvriendelijke subgenre uitbracht – eerst Monster Hunter Stories (2016) en later Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin (2021) – werd mijn interesse gewekt. Recent zijn deze titels als geüpdatete versies naar Xbox gebracht; ik probeerde ze uit om te zien hoe ze de tand des tijds doorstaan.

Wat de afleveringen onderscheidt van de hoofdserie is de insteek: JRPG-lite met een vrolijke, cartoonachtige presentatie en een makkelijk te leren maar verslavend gevechtssysteem. Beide games draaien om het verzamelen van “Monsties”: je rooft eieren in nesten, broedt ze uit op je basis en vormt zo een team van wezens om de wereld te verkennen en te vechten. De beloning van een groot, fris ei is een sterke Monstie; een licht, stinkend ei levert vaak een teleurstelling op en kan weer vrijgelaten worden. Die verzameltocht vormt het hart van het spelplezier.

Het gevechtssysteem is simplistisch maar doeltreffend: een papier‑schaar‑steen-achtige driehoek met Power, Speed en Technical. De juiste keuze geeft voordeel; verkeerde keuzes straffen je. In de beginfase werkt dat uitstekend en geeft het tactische spanning, maar naarmate je personage en Monsties sterker worden, slinkt de betekenis van die keuzes: overpowered aanvallen maken zelfs “verkeerde” keuzes vaak onbelangrijk. Een welkome extra laag is het elementaire systeem en de verschillende bewegingsvaardigheden van Monsties (springen, klimmen, vliegen), die een minimale strategie toevoegen en het spel minder eentonig maken.

Een opvallende mechaniek is de “Kinship”-meter: door acties en aanvallen bouw je band met je Monstie op, en bij volle meter kun je erop rijden — niet alleen om sneller te reizen, maar ook om krachtige, speciale aanvallen te ontketenen. Die rij-aanvallen worden met de tijd steeds belangrijker in gevechten.

Grafisch zijn beide games opgepoetst: scherpere textures en prettigere personages, vooral in deel twee was de verbetering duidelijker. Toch zitten er oneffenheden in de remasters; soms duiken onverwacht oudere, minder gepolijste assets op, vooral in de eerste game. Geluids- en stemwerk zijn uitgebreider en emotioneler; dat helpt het eenvoudige verhaal beter over te brengen. De achtergrondgeluiden en muziek zijn passend en afwisselend, hoewel de monstergeluiden niet altijd even dreigend naar voren komen — menselijke aanvallen klinken vaak prominenter dan het prehistorische gebrul van de wezens.

Verhaalmatig zijn de titels bewust eenvoudig en kinderlijk: een klassieke botsing tussen “goede” Riders en “gewelddadige” Hunters die de natuur willen overheersen. Voor wie gewend is aan diepgaande, donkere RPG‑plots kan dat teleurstellen; hier fungeert het verhaal vooral als kapstok voor het vechtsysteem en het verzamelen.

Voor spelers die lang willen doorgaan zijn er achievements: 50 voor het eerste deel en 48 voor deel twee, grotendeels gericht op voortgang en complete verzamelingen. Deel één bevat wat vager omschreven doelen, wat sommigen als uitdagender zullen ervaren.

Kortom: de remasters zijn degelijk uitgevoerd en brengen charmante, laagdrempelige Monster Hunter‑ervaringen naar Xbox. Ze overtuigen niet door narratieve diepgang of enorme technische vernieuwing, maar wel door plezierig verzamelen, toegankelijk strijden en aangename audiovisuele upgrades. Heb je de Originals gemist of zoek je een minder intimiderende ingang tot de franchise — of wil je gewoon nostalgie herbeleven — dan zijn deze titels een aanrader.