Review: The Outer Worlds 2
In dit artikel:
Obsidian levert met The Outer Worlds 2 — gespeeld op Xbox Series X — een volwassen vervolg dat vooral de sterke punten van het origineel aanscherpt en uitbreidt. Het spel verplaatst de actie van Halcyon naar de kolonie Arcadia, waar het totalitaire Protectorate lijnrecht tegenover megacorporatie Auntie’s Choice staat. Die politieke satire en scherpe humor zijn terug, soms echter met minder subtiliteit dan in Obsidian-klassiekers als Fallout: New Vegas.
Wat het meeste opvalt is dat Obsidian het RPG-ontwerp rigoureus herwerkt: karakterontwikkeling draait nu om twaalf gerichte vaardigheden en permanente keuzes. Respec behoort praktisch tot het verleden, waardoor elke level-up een betekenisvolle beslissing is. De eerder frivole ‘Flaws’-mechaniek is nu doordacht geïntegreerd en laat je speels gedrag direct invloed hebben op je personage (bijvoorbeeld dwangmatig stelen of gespreksonderbrekingen). Dat maakt je avatar persoonlijker en dwingt je om met consequenties te leven, iets wat het spel expliciet wil stimuleren.
De gezelschapsleden zijn sterker geschreven dan in deel één. Figuren als Niles Abara en de bombastische Tristan Rao dragen meer emotionele lading; companions kunnen tijdelijk afhaken of tegen je keren afhankelijk van keuzes, wat de verhaallijn extra gewicht geeft. Missies bieden meerdere oplossingen — diplomatie, sabotage, charme — en het middelpunt van het verhaal bevat een grote, moreel geladen opdracht die laat zien hoe eerdere beslissingen doorwerken.
Gameplay-wise voelt de combat zwaarder en vloeiender dan voorheen: wapens en animaties zijn opgepoetst en nieuwe gadgets brengen variatie. Toch blijft vechten het minst overtuigende onderdeel; melee is traag en de moeilijkheidsbalans hapert: sommige fases zijn uitdagend, andere maken je bijna onweerstaanbaar sterker, terwijl onverwachte vijanden je in één klap kunnen neerhalen. Technisch draait de game doorgaans stabiel op de Series X en ziet er dankzij Unreal Engine 5 fraai uit, maar framerate-dips en kleine bugs (vastzittende compagnons, vijanden door muren) komen regelmatig voor.
Kritische punten zijn verder dat Arcadia soms leeg aanvoelt, de satire soms te nadrukkelijk is en sommige zijmissies te mechanisch worden afgehandeld. Toch levert The Outer Worlds 2 een van de meest persoonlijke en keuzegedreven sci‑fi RPG-ervaringen van het moment. Het einde reageert overtuigend op je daden en laat ruimte voor reflectie: de game dwingt je keuzes te accepteren en beloont dat met echte impact — turbulenties inbegrepen.