RMNiels laat de credits rollen #22: Life is Strange 2

In dit artikel:

Ik heb dit jaar eindelijk de tien jaar oude Life is Strange-franchise van mijn backlog gehaald als onderdeel van een reeks artikelen waarin ik games speel tot de aftiteling. Vorig jaar sleepte collega Rik er 50 binnen; mijn voornemen was vergelijkbaar, maar ik kom uit op 27 afgeronde titels en wil op meerdere systemen credits zien rollen — met name Xbox, maar ook PlayStation, Switch en pc.

De eerste Life is Strange speelde ik achter elkaar in één ruk; de episodische structuur waarin velen destijds terugdoken heb ik minder strikt gevolgd, wat waarschijnlijk mijn afstand tot de volledige cultstatus verklaart. Toen ik doorging naar Life is Strange 2 voelde ik aanvankelijk wat franchise-moeheid: deel 2 begint traag en ik had al een stapel ongespeelde games. Toch verandert dat vanaf episode 3, wanneer het narratief vaart krijgt en toewerkt naar een stevige climax.

Verhaaltechnisch verschilt deel 2 duidelijk van deel 1: in plaats van de detective- en sci-fi-invloeden staat hier een realistisch, politiek beladen drama centraal rond twee broers. Die gekozen insteek maakt de emoties — machteloosheid, pijn, spanning — intenser en makkelijker mee te leven. Mijn conclusie: ik heb van Life is Strange 2 genoten, maar voel op dit moment weinig drang om direct True Colors of Double Exposure aan te pakken; die kunnen misschien volgend jaar aan bod, met aangepaste verwachtingen gezien de wisselende recensies.